Odmah nakon elibertacije Sombora, gradske vlasti su počele manja pošumljavanja u ataru Bukovca (moguće je da je šuma kraj ovog somborskog salaškog naselja postojala još od ranijih vremena), pa zapisnici somborskog Magistrata 1762. g. beleže da je nekolicina Bukovčana, koji su imali posede u blizini šume, kažnjena zbog nedozvoljene seče drva.
Godine 1774. somborski senator, a neko vreme i gradonačelnik, Josip Joza Marković, hrastovim žirom iz Slavonije zasadio dve prigradske šume – Bukovačku na 960 jutara i Šikaru na 140 jutara. Šume su bile vlasništvo grada, a od 1808. g. postojala je dužnost nadzornika šuma, koji je na raspolaganju imao i tri šumara. Donet je i pravilnik sa strogim odredbama o parcelizaciji i načinu korišćenja i prodaje šumskog drveta, kao i ubiranja žira. Obe šume su, celo jedno stoleće, predstavljale izvor značajnih prihoda za gradsku kasu, ali su, posebno krajem 18. i početkom 19. veka, bile i čest predmet zloupotreba najviših gradskih zvaničnika koji su svojim rođacima i porodicama davali pravo seče.
Redovno su sečena stara drva isađene su mladice. Bukovačka šuma prostirala se sa leve strane puta prema Apatinu (na mestu današnjeg aerodroma), a prema podacima sa katastarske mape atara Bukovca iz 1826. godine, zauzimala je površinu od 973 stara jutra i 1.515 kv. hvati (oko 1.218 katastarskih jutara).
Šuma kraj Bukovca bila je oivičena dubokim šancem, a kasnije je delimično ograđena i koljem, kako bi bila sprečena krađa drva. Često su po šumi pravljene i hajke na divljač, koja je ugrožavala useve i okolne salaše.
Mada je bila višestruko veća od Šikare, Bukovačka šuma nikada nije postala omiljeno mesto za okupljanje Somboraca, kao što je to, ubrzo, postala Šikara.
Tokom 1871. g. grad je od Zemaljske kreditne banke iz Beča dobio zajam od 100.000 forinti, ali kako taj iznos nije bio dovoljan za planirano popločavanje gradskih ulica, somborske vlasti odlučile su da poseku 590 jutara Bukovačke šume, te je na taj način obezbeđeno još 149.514 forinti. Seča je nastavljena i narednih godina, čime je ova stogodišnja hrastova šuma, do kraja sedamdesetih godina 19. veka, potpuno prestala da postoji što je moralo negativno uticati na mikroklimu grada i okoline. Ovo ekološko samoubistvo kasnije je donekle ispravljeno intenzivnim ozelenjavanjem somborskih gradskih ulica.
Milan Stepanović
