Skladno obnovljeno nekadašnje zdanje Jaše Laloševića na Glavnoj ulici, ukazuje kako bi Sombor, uređenom starom arhitekturom svog urbanog jezgra, mogao dostojno da konkuriše najlepšim gradovima u okruženju, poput Varaždina u Hrvatskoj, Pečuja u Mađarskoj ili Temišvara u Rumuniji.
Na mestu ovog lepog, do skora ruiniranog zdanja, sagrađenog pre više od jednog i po veka, nalazile su se, početkom 19. veka, dve kuće – skromna jednospratnica trgovca Dimitrija Riđičkog i prizemno zdanje Mihaila Maširevića, koje je 1844. g. kupio Todor Poparić. Zdanja Riđičkog i Poparića kupio je 1853, odnosno 1859. godine, imućni Somborac Jovan Lalošević i na njihovom mestu uskoro je podigao svoju lepu i veliku klasicističku jednospratnicu, sa baroknom kapijom u prizemlju i balkonom od kovanog gvožđa (čija je prvobitna ograda kasnije zamenjena), na šest masivnih konzola. Jovan Lalošević bio je oženjen Jelisavetom, ćerkom somborskog prote i preparandijskog upravnika Vasilija Kovačića.
Iz ovog braka rođen je Jakov Jaša Lalošević (1845-1917), veleposednik, pomalo čudak, prznica i svađalica. Osim očevine, Jakov je nasledio i znatan deo imanja svog ujaka Vladimira Kovačića, gradskog mernika, zemljoposednika, staratelja sirotinjske kase i dobrotvora. Lalošević je 1895. g. bio stari svat na venčanju Laze Kostića i Julijane Palanački, te je ušao i u poznatu tamburašku pesmu „Kad se ženi Kostić Laka“ (to je onaj Jaša Laloš, koji, na kraju svadbenog ručka, svima psuje „boga gospodskoga“).
Bio je, valjda, prvi ugledni somborski Srbin, koji je svoju ćerku Jelku 1899. g. udao „u inoveriju“, za jednako bogatog i uglednog Mađara nemačkog porekla Semze Karolja, sina Semze Janoša. I mada protin unuk i jedan od najimućnijih Somboraca (1897. g. posedovao je 503 jutra oranice, 26 jutara ritske zemlje i 29 jutara pašnjaka, a zakupljivao je i 183 jutra gradske zemlje), Lalošević je često bio u sukobu sa somborskom pravoslavnom crkvenom opštinom, odbijajući da plaća visok crkveni paušal.
U prizemlju Laloševićeve zgrade, između dva rata, nalazila se poznata somborska Pivnica i restoracija “Vojvodina” Mite Daljčeva, sa izvrsnom kuhinjom, kao i trgovina fine galanterije „Popov i Arsenović“, a potom i radnja Đorđa Maširevića.
Zdanje je posle II svetskog rata delimično nacionalizovano. Obnova ove zgrade završena je u proleće 2016. godine.
Milan Stepanović
