Osim stare županijske kasarne na Staparskom putu, druga somborska kasarna postojala je u gradu još početkom 19. veka, a nalazila se na uglu nekadašnjeg severnog Šanca (Venca Radomira Putnika) i Bezdanskog puta, označena kao Casarna Cittis (Gradska kasarna). Sagrađena je, najverovatnije, na istom mestu gde se nalazila starija kasarna, koja je izgorela u požaru 1791. godine. Prema planu iz 1808. g. posed na kome se nalazila ova kasarna imao je oblik nepravilnog pravougaonika, a sama kasarna imala je oblik slova L. Prema zemljišnoj knjizi iz 1837. g. zapisana je kao „Gradska vojnička kasarna zvana Ladanji“ i nalazila se na posedu približno kvadratnog oblika, ukupne površine 692 kvadratna hvata, a na planu iz 1878. g. zgrada kasarne je, kao i 70 godina ranije, ucrtana u obliku slova L.
Godine 1851. sagrađena je u sklopu kasarne nova velika štala, a za popravke ove kasarne grad je iste godine isplatio 75 forinti. Detaljna obnova Male kasarne usledila je 1854. godine, što je grad koštalo 4.500 forinti, koliko je za ovu namenu isplaćeno graditeljskom majstoru Karlu Gfeleru. Za smeštaj vojnika u ovoj kasarni, 1857. g. je kupljeno 65 novih kreveta. Ovde je 1869. g. bio smešten Peti honvedski bataljon, ali nije bilo dovoljno mesta za komandu i konjanike, koji su 1872. g. boravili u prostoru tzv. „Fabrike“, na kome, uprkos zahtevima komande i potrebama honvedske jedinice, grad, zbog deficita od 80.000 forinti, nije mogao da sagradi traženu šupu. Dve godine kasnije (1874), grad je odgovorio komandi Petog honvedskog puka da gradska Konjička kasarna ne može da bude pretvorena u honvedsku (pešadijsku) jer bi to grad koštalo 978 forinti, a očigledne koristi za građane ne bi bilo. Iste godine grad je pristao da državni Vojni erar podigne novu kasarnu na gradskom zemljištu, ali još nekoliko narednih godina do izgradnje nije došlo.
Prema planovima ministra vojnog, Sombor je trebalo da postane značajnije vojno središte, pa je 1880. g. u Budimpešti održana konferencija o izgradnji nove kasarne u gradu (reč je o velikoj garnizonskoj kasarni, koja će kasnije biti sagrađena na kraju Bajskog puta). Konačno, 1881. godine, gradske vlasti su odlučile da na mestu stare, neugledne prizemne kasarne, zidaju novu honvedsku kasarnu na sprat, zbog čega je zatražen i zajam u Beču, a izgradnju kasarne pomogle su novčanim prilozima i brojne gradske ustanove (3.000 forinti priložila je i Srpska pravoslavna crkvena opština). Na mestu stare kasarne, na uglu Venca i Bezdanskog puta, prema arhitektonskom planu Ernea Balaža iz 1882. godine, počela je 1884. g. izgradnja nove kasarne, nazvane Honvedska. Njeno potpuno uređenje trajalo je do 1891. godine. Bila je predviđena za smeštaj povećanog broja mađarskih honveda, a izgradnja je koštala je 135.000 forinti.
Osnova ove jednospratne zgrade, sazidane u stilu eklekticizma, bila je u vidu položenog ćiriličnog slova П. Zgrada je imala središnji ispad sa velikom polukružnom kapijom i dva polukružna prozora u prizemlju i sa pet polukružnih prozora na spratu ispada. Na uglovima ispada, kao i oko kapije i prozora u prizemlju, nalazila se rustična dekoracija, a krov ispada bio je izdignut od krova bočnih delova pročelja kasarne. Prozori u prizemlju zgrade bili su polukružnog, a na spratu pravougaonog oblika. Sem središnjeg ispada, koji je gledao ka Vencu, kasarna je imala i naglašen središnji deo na krilu, koje je gledalo na Bezdanski put.
U Somboru je, očito u Honvedskoj kasarni, 1882. i 1891. g. bio smešten Drugi bataljon 45. honvedske brigade, 23. divizije, sa komandom u Segedinu.
Nakon 1918. g. kasarnu je preuzela vojska Kraljevine SHS (Jugoslavije) i u njoj se nalazio deo 51. pešadijskog puka, a između dva rata kasarna je nosila ime jugoslovenskog kralja Aleksandra. Polovinom aprila 1941. godine, nakon ulaska okupacionih trupa, u dvorištu ove kasarne streljano je više somborskih građana.
Po završetku Drugog svetskog rata u kasarnu, koja je ponela ime Petra Drapšina, useljena je nova jugoslovenska vojska, koja je ovde ostala sve do kraja sedamdesetih godina 20. veka, kada je tadašnja JNA kasarnu prodala somborskom Poljoprivrednom kombinatu, čije se sedište ovde nalazilo narednih nekoliko decenija.
Zgrada nekadašnje kasarne danas većim delom stoji neiskorišćena i neumitno propada.
Milan Stepanović
