Organizovanog fudbalskog života u Somboru nije bilo pre kraja prve decenije 20. veka. Godine 1910, u okviru Somborskog sportskog udruženja, osnovana je fudbalska sekcija, a prvi somborski fudbalski tim nazvan je „Sport“. Predanje kaže da su somborski futbalaši ili fuzbaleri, kako su tada nazivani, iste godine odigrali i premijernu utakmicu protiv već afirmisane subotičke „Bačke“ (najstarijeg fudbalskog kluba na našem prostoru, osnovanog još 1901), koju su Somborci izgubili sa 13:0 (podatak o ovoj utakmici ne postoji u sačuvanim arhivskim dokumentima). Visok poraz Somborci su doživeli i dve godine kasnije, u susretu sa fudbalskim klubom MTK iz Budimpešte (10:0). Obe utakmice odigrane su u Somboru. Godine 1912. osnovan je i fudbalski klub “Radnički”, koji postoji i danas.
Između 1912. i 1914. godine, u Somboru je osnovano još nekoliko fudbalskih timova, pa su osim „Sporta“ i „Radničkog“, fudbalske utakmice, uglavnom međusobne, igrali i klubovi „Trgovačko kolo“ i „Ideal“, a prva, tada međunarodna utakmica u Somboru, odigrana je prilikom gostovanja BSK iz Beograda. Prvi zabeleženi lokalni fudbalski susret odigran je 1912. g. između tek osnovanog „Radničkog“ i tima nešto ranije osnovanog „Trgovačkog kola“, a završen je pobedom „Radničkog“ sa 1:0.
Prvo somborsko fudbalsko igralište nalazilo se na tadašnjem gradskom Hipodromu, sa leve strane letnjeg puta prema Sonti (na sonćanskom jarošu). Ubrzo je sagrađen stadion „Sporta“ sa drvenim tribinama, koji se nalazio na kraju Bajskog puta (današnje Vojvođanske ulice), sa leve strane, između velike kasarne i železničke pruge, postavljen u pravcu istok-zapad. Bio je u upotrebi do Drugog svetskog rata (stadion je korišćen i za razne druge namene, pa je, osim ostalog, 1912. godine, pred mnogobrojnom publikom, sa dva aviona ovde sleteo i uzleteo Andraš Kvas, jedan od najpoznatijih avijatičara svog vremena u Austrougarskoj, koji je Somborcima pokazivao svoje letačke veštine). U blizini ovog stadiona nalazilo se još jedno fudbalsko igralište, neposredno uz baru u Belim jamama, odnosno uz zimsko klizalište, na uglu Bajskog puta, prema Železničkom parku, okrenuto u pravcu istok-zapad. Igralište je pripadalo somborskom klubu ŽAK i postojalo je sve do izgradnje novog stadiona 1943. godine. Početkom dvadesetih godina 20. veka jedan fudbalski teren se nalazio i na kraju Apatinskog puta, a pripadao je FK „Amater“, ali, po svemu sudeći, on nije imao tribine.
Između dva svetska rata u gradu je, kraće ili duže, postojalo nekoliko fudbalskih timova: „Sport“, „Amater“ (osnovan 1921, koji krajem 1926. g. menja ime u „Soko“, a 1931. g. u „Slavija“), „Radnički“ (početkom 1920-ih igrao je, neko vreme, pod imenom „Vojvodina“), „Somborsko gimnastičko društvo – SGD“ (1933. g. menja ime u „Somborsko atletičarsko društvo – SAK“), „ŽAK“, „Trgovački“, „Privrednik“ i „Radiša“. Postojali su i kratkotrajni fudbalski klubovi, koji su igrali jednu ili dve sezone, mahom sastavljeni po gradskoj regionalnoj pripadnosti („Prnjavor“, „Banat“, „Selenča“, „Gornja varoš“, „Obilić“, „Jadran“). Najviši plasman Somboraca u državnim fudbalskim takmičenjima između dva svetska rata postigao je „Somborski sportski klub“ (zapravo „Sport“), koji je na državnom fudbalskom prvenstvu Kraljevine SHS došao 1924. g. do polufinala (igralo se po mešovitom liga i kup sistemu), gde je rezultatom 5:1 izgubio od beogradske Jugoslavije, koja je te godine i osvojila državno prvenstvo.
Tridesetih godina 20. veka, kraj nekadašnjeg vašarišta, iza kasarni na Staparskom putu (na prostoru koji danas pokrivaju zgrade Pedagoškog fakulteta i Studentskog doma), napravljen je još jedan stadion, a ovo igralište grad je 1936. g. dao na korišćenje FK „Slavija“, koji se ubrzo nakon toga i razišao, pa je pravo korišćenja ovog terena imao „SAK“ (Somborski amaterski klub).
U vreme okupacije (1941-1944) većina somborskih fudbalskih timova je opstala, pod promenjenim, odnosno mađarizovanim imenima („Sport“ – ZSE, Radnički – „ZMTE“, „SAK“ – ZTK i ŽAK – MAV). Godine 1943. podignut je, na kraju Bajskog puta, sa desne strane, na prostoru nekadašnjeg „Jelinjaka“, preko puta kasarne i starog fudbalskog stadiona, novi (peti) stadion namenjen somborskom FK ZSE (Sport), koji je, nakon rata, dodeljen FK „Radnički“, a zatim, od 1953. godine, FK „ŽAK“.
Posle Drugog svetskog rata od nekadašnjih fudbalskih klubova „Radnički“ i „ŽAK“ osnovan je, krajem četrdesetih godina 20. veka, kratkoveki FK „Polet“, koji je ubrzo rasformiran, a ova dva međuratna tima nastavila su ponovo sa takmičenjima pod svojim nekadašnjim imenima. Godine 1953. g. završena je izgradnja Gradskog stadiona, na kraju leve strane Staparskog puta, gde od tog vremena, pa sve do danas, utakmice igra FK „Radnički“, dok je „ŽAK“ koristio novi teren nekadašnjeg „Sporta“, sagrađen preko puta Gradske bolnice i kasarne na Bajkom putu.
Godine 1953. g. završena je izgradnja Gradskog stadiona, na završetku leve strane Staparskog puta, gde od tog vremena, pa sve do danas, utakmice igra somborski FK „Radnički“. Početkom sedamdesetih godina, kraj Velikog bačkog kanala, iza Štranda, napravljen je još jedan savremen fudbalski teren, sa manjim tribinama, za potrebe FK „PK Sombor“.
Tokom više od 11 decenija organizovanog igranja fudbala u ovom gradu, osim u dvadesetim godina prošlog veka, somborski fudbalski klubovi nisu stizali do najvišeg takmičarskog ranga, te je druga jugoslovenska fudbalska liga, u kojoj je, u od 1955. do 1969. i tokom 1972/73. g. igrao FK „Radnički“ (osvajajući čak četiri puta treće mesto – 1957/58; 1958/59; 1960/61; 1966/67.), predstavljala najviši domet somborskog fudbala.
Od 1973. g. počelo je polako, ali konstantno opadanje kvaliteta somborskog fudbala i takmičarskih uspeha, koje, uz kraće oporavke i manje uzlete, traje već pola veka. Danas su somborski klubovi, nažalost, na najnižem takmičarskom nivou u 11 decenija dugoj povesnici ovog sporta u Somboru.
Milan Stepanović
