Četvrtom tačkom Privilegijalnog pisma carice Marije Terezije, kojim je Somboru dodeljen status slobodnog i kraljevskog grada, dato je pravo gradskim vlastima da dodele koncesiju za otvaranje apoteke, ali je ona otvorena tek 17 godina nakon elibertacije (tragovi narodnog apotekarstva ili nadrilekarstva nalaze se u spisima o postupku koji je 1758. g. gradski Magistrat vodio protiv tri ovdašnje „veštice“ kod kojih su nađene i razne lekovite trave, masti i začini).
Prva somborska apoteka „Kod zlatnog lava“, koju je 1766. g. otvorio Ferdinand Plank, apotekar iz Osijeka, nalazila se u kući na čijem će temelju somborski apotekar Franc Tuner 1838. g. dovršiti zidanje svoje kuće. Kada je 1772. g. apotekar Plank iznenada preminuo, njegovu apoteku je preuzeo gradski hirurg Norberto Bonđeli. Nakon njega, na istom mestu, apoteku je 1777. g. otvorio Ignjac Bileg, a njegova udovica je apoteku 1792. g. prodala Martinu Tuneru, ocu Franca Tunera (Tuner je, inače, bio vlasnik i celokupnog placa iza svoje kuće, koji se prostirao sa obe strane današnjih ulica J. J. Zmaja i Laze Kostića, sve do Trga Republike, a taj prostor je 1837. g. zahvatao 1.173 kvadratna hvata, ili više od pola starog jutra; na njemu će kasnije biti podignut čitav niz jednospratnica i višespratnica).
Pravougaona osnova novopodignute Tunerove zgrade, slobodnostojeće jednospratnice sa fasadom u bidermajer stilu i sa naglašenom horizontalnom podelom, imala je u pročelju fasade ispad sa kapijom u kamenom okviru i dva prozora u prizemlju, te sa tri prozora uokvirena pravougaonim okvirima na spratu. Sa obe strane ispada na spratu se nalaze još po dva, a na prizemlju po jedan prozor. Glavni ulaz i prizemlje zgrade zasvođeni su bačvastim svodovima. Prvobitna kapija kasnije je zazidana i na njenom mestu se nalazio prozor, ali je kameni okvir kapije ostao istaknut, što je davalo pomalo neobičnu, skoro grotesknu sliku. Na mestu današnjih prozora u prizemlju, izvan ispada, sa obe strane nalazila su se vrata apoteke.
Naknadno su, sa obe strane zgrade, bili dozidani aneksi. U jednom od njih (sa desne strane) nalazila se poznata somborska boemska kafana „Kod Dike“, vlasnika Dimitrija Jeftića, decenijama najposećeniji ugostiteljski objekat u Somboru, u kojoj je svirao stalni tamburaški orkestar sa pevačicom, gde su radile „ceharice“ (animir-dame), ali i profesionalne prostitutke (sobe za goste nalazile su se u središnjem delu kuće, na spratu), a „Dikina“ kafana je imala i čuvenu kuhinju. Sa leve strane zgrade (prema Gimnaziji) još od 1862. g. nalazila se mesnica Josipa Joze Bošnjaka, koja će, menjajući vlasnike, opstati sve do 1940. godine. Dozidani delovi zgrade kasnije uklonjeni su 1942. godine. Iza zgrade, naslanjujući se na anekse, bio je podignut zid, a ulazna kapija, sa visokim zidanim ulazom, nalazila se u današnjoj Ulici J. J. Zmaja.
Polovinu velikog placa iza Tunerove kuće, koji se protezao sve do trga ispred hotela „Lovački rog“, kupio je 1864/65. g. od naslednika Franca Tunera Lovro Falcione za 6.000 forinti (on će ovde sagraditi tri zgrade, od kojih će se u jednoj nalaziti prvo somborsko parno kupatilo), a deo placa, koji se nalazio neposredno iza dvorišnog zida Tunerove kuće, otkupio je, istovremeno, za 2.000 forinti grad. Apoteku je 1864. g. od Tunerovih naslednika zakupio apotekar Emil Gale, koji je 1881. g. otkupio i zgradu, te je po njemu i zadržala ime. Ispred Tunerove kuće, od 1864. g. prodavani su liciderski proizvodi, koji su dugo vremena pre toga prodavani na prostoru kasnije mlečne pijace.
Vlasnici apoteke u Tunerovom, odnosno Galeovom zdanju, kasnije su bili i Stevan Mihajlović, Smiljka Konjović i Jozef Valter, kome je apoteka konfiskovana 1944. godine, kada je pripojena vojnoj apoteci (apoteka se i u to vreme zvala „Lav“). Zgrada je, između dva svetska rata, bila u vlasništvu grada, koji je naplaćivao zakupninu za izdate lokale, a planovi za njenu adaptaciju načinjeni su 1937. godine. Ovde je neko vreme bila i mlekara. Tokom okupacije, u vreme Drugog svetskog rata, u ovoj zgradi nalazila se policijska stanica, a zgrada će istu namenu imati i u prvim mesecima nakon oslobođenja, u zimu 1944/45. godine, posle čega se ovde nalazilo privremeno sedište Službe socijalnog osiguranja u Somboru. Pedesetih godina 20. veka u njoj je bilo sedište agrarnih preduzeća „Poljoproizvod“, „Seme“ i „Žitokop“.
U temeljno i promišljeno obnovljenoj Tunerovoj ili Galeovoj kući, čija je obnova trajala od 1961. godine, 10. septembra 1966. g. otvorena je galerija slika koje je znameniti srpski i jugoslovenski slikar Milan Konjović (1898-1993) darovao rodnom gradu. Nakon obnove, u nekadašnjoj Tunerovoj zgradi, za trajni smeštaj i izlaganje legata dobijeno je osam izložbenih prostorija. Zbirka Galerije danas broji 1.084 Konjovićeva dela (ulja, tempere, akvareli, pasteli i crteži), koja su nastala između 1913. i 1990. godine, a ovde se nalazi i bogata hemeroteka sa preko 40 albuma u kojima se čuvaju isečci iz dnevne štampe i časopisa, katalozi izložbi, pozivnice i slično, od 1914. g. do danas. Iz svojih fondova, ali i uz pozajmljena dela, Galerija postavlja tematske izložbe Milana Konjovića, objavljuje monografije, zbornike, izložbene kataloge, reprodukcije, plakate i druga izdanja vezana za njegov život i delo. Tokom prethodna pola veka galeriju Milan Konjović posetilo je preko pola miliona posetilaca.
Pored Galerije je postavljena i bista slavnog somborskog slikara (rad vajarke Olge Solovljeve), a na zdanju Galerije (kao i u njenoj unutrašnjosti) ispisane su njegove reči: Slike ove, miljenice moje, sa ljubavlju darujem rodnom gradu, one jedino njemu i pripadaju.
Od 1963. g. iza ovog zdanja uređen je mali park. Od 1948. g. zgrada ima status zaštićenog spomenika kulture, a od 1991. g. i status kulturnog dobra od velikog značaja. Temeljna obnova zgrade urađena je od proleća do jeseni 2019. godine.
Milan Stepanović
