Stara srpska vlastelinska i kneževska porodica Rašković poreklom je sa Starog Vlaha. Raškovići nisu zvanično imali ugarsko plemstvo, ali su pripadali redu srpskih ober-knezova i beratlija, kojima je pravo na nasledne posede bilo dodeljeno sultanovim pismom (beratom).
Prilikom austrijskog osvajanja Srbije 1689. godine, starovlaški knezovi Jovan, Mojsilo, Ilija i Mihailo Rašković preselili su se na teritoriju Habzburškog carstva i pridružili austrijskoj vojsci, nakon što su primili zaštitno pismo (carski patent) Ratnog saveta. Jovan Rašković bio je prvopotpisan među svetovnim Srbima (odmah nakon potpisa beogradskog mitropolita Simeona Ljubibratića i rudničkog episkopa Teofana), na punomoći koja je 1690. g. data episkopu Isaiji Đakoviću, kao srpskom zastupniku kod cara Leopolda I (Rašković se ovde potpisao kao Jovan, knez Raškovića i vlastelin, kapetan starovlaški). Car Leopold je 3. jula 1691. g. objavio patent kojim je uzeo u zaštitu sva imanja knezova Raškovića kako ona u Srbiji, tako i u Ugarskoj. Kao starovlaškog kapetana, car Leopold je Jovana Raškovića potvrdio dekretom od 2. marta 1693. godine. Jovanov mlađi brat Mojsilo Rašković (hadži-Moja) bio je krajem 1706. g. postavljen za pukovnika cele racke narodne milicije, a u jednom aktu iz 1709. g. potpisan je kao presvetlago rimskago cesarskago i kraljevskago veličastvija knez od Starog Vlaha i obršter nad rackom milicijom. Iz kneževske porodice starovlaških Raškovića bio je i hadži-Gavrilo Rašković, beogradski knez ili birov srpskog dela grada (Savske varoši), između 1726. i 1729. godine, a 1735. g. jedan od tri izabrana narodna poslanika na Crkveno-narodnom saboru u Karlovcima, koji je određen da u Beču zastupa i brani srpske narodne interese. U vreme seobe patrijarha Arsenija IV Jovanovića Šakabente doseljen je u Ugarsku i Atanasije Rašković, ober-knez starovlaški, koji je, odmah po preseljenju 1739. godine, dobio čin graničarskog pukovnika.
Kao potomak jedne od grana kneževske porodice Rašković, nakon razvojačenja Sombora 1745. godine, u grad se doselio Avram Rašković, sin Gavrila Raškovića, koji je, između 1720. i 1737. godine, u vreme austrijske uprave nad Beogradom, u više navrata bio beogradski birov (predsednik opštine, knez). Nikola Vukićević navodi da je Avram Rašković ranije bio komandant brestovačkog šanca, u bliskim vezama sa somborskim oficirima i prvacima.
Koliki je ugled Avram Rašković imao među somborskim Srbima, govori i činjenica da je, iako mlad i tek doseljen, uz Martina Parčetića i Atanasija Stojšića, tokom 1747/48. g. zastupao interese Sombora na pregovorima o elibertaciji grada u Beču, odakle je, u januaru 1748. godine, sa Martinom Parčetićem potpisao pismo poslano somborskoj opštini (od maja do novembra 1748. g. nalazio se i u Novom Sadu, kao podbeležnik tamošnjeg Magistrata). U martu 1749. g. izabran je za jednog od trojice somborskih izaslanika, koji su, krajem tog meseca, svečano preneli iz Beča u Sombor Elibertacionu povelju, a u aprilu iste godine, na prvim izborima za Magistrat tek proglašenog slobodnog i kraljevskog grada Sombora, bio je, zbog svojih vrlina i odlične sposobnosti, izabran za člana Unutrašnjeg senata – najvišeg upravnog gradskog tela, kao jedan od šestorice pravoslavnih senatora. Na poreskom popisu Somboraca iz 1750. g. u posedu Avrama Raškovića nalazile su se dve kuće u glavnoj ulici (oba kućišta su bila skromne veličine – 103 i 90 kv. hvati), 54 stara jutra oranice i dva jutra i 375 kv. hvati vinograda, a bio je oslobođen plaćanja „glavarine“.
Mada je bio pravoslavne veroispovesti, njegovo ime zapisano je 24. juna 1752. g. u povelji o postavljenju kamena-temeljca za novu rimokatoličku crkvu Presvetog Trojstva u Somboru, kao prvo iz reda presvetle gospode senatora (iza njega bilo je zapisano ime senatora i prvog somborskog gradonačelnika, Bunjevca i rimokatolika, Martina Parčetića). Prilikom restauracije gradskog Magistrata Avram Rašković je, u aprilu 1753. godine, izabran za somborskog gradskog kapetana (policijskog načelnika), ali se na ovoj dužnosti zadržao svega nekoliko meseci jer je, krajem leta iste godine, dobio carsku saglasnost za iseljenje u Rusiju. O tome je Bačka županija zvanično obaveštena 3. i 10. septembra 1753. godine, dopisima Ugarskog namesničkog veća iz Požuna, a dozvoljeno mu je da se odseli sa troje kola i devetoro ljudi (četiri člana porodice, trojica slugu i dve sluškinje), kao i da prilikom odlaska bude oslobođen plaćanja tridesetnine i carine. Istim dopisima dozvola za iseljenje data je i kapetanu Simeonu Piščeviću, budućem ruskom generalu i piscu znamenitog memoarskog dela „Život generalmajora i kavaljera Simeona sina Stefana Piščevića“, koje je predstavljalo predložak Crnjanskovih “Seoba”.
U Rusiji se Avram Rašković naselio oko Luganska, pa je, u činu majora, bio u komandi generala Rajka Preradovića, u Slavjanoserbskom husarskom puku, sa godišnjom platom od 427 srebrnih rubalja. Rašković se 1765. g. nalazio u činu carskog pukovnika, sa službom u Bahmutskom husarskom puku, a 1774. g. služio je u Petom ratnom eskadronu Crnog husarskog puka. Godine 1770. g. dobio je u posed nekadašnji vojni zimovnik Makarov Jar (od 1775. g. prozvan Raškovićevo, danas Parhomenko, istočno od Luganska, na granici Ukrajine i Rusije), koji se nalazio na Severnom Donjecu, a koji je Avram Rašković naselio seljacima iz Katerinoslavske gubernije. Potomci Avrama Raškovića živeli su u Rusiji i jedan vek kasnije, kada je, šezdesetih godina 19. veka, u obližnjem naselju Asesorke, imenjak svog pretka, major Avram Rašković, tražio dozvolu za podizanje crkve.
Za vreme boravka u Somboru Avram Rašković je koristio pečat sa porodičnim grbom, u kome su se nalazile tri potkovice, a kojim je on, kao senator, 1751. g. overio testament Somborca Jovana Radišića. U srpskoj heraldici, kao grb porodice Rašković, navodi se, prema izvorniku koji potiče iz prve polovine 18. veka, plav štit sa belim orlom, koji drži tri potkovice.
Milan Stepanović
