Najmlađe naselje u somborskom okruženju, nazvano imenom hercegovačkog pesnika Alekse Šantića (1868-1924), koje se nalazi severoistočno od Sombora, na putu između sela Svetozar Miletić i Bajmok, nastalo je između 1923. i 1925. godine, kada su na posedu nekadašnje pustare Šara naseljeni srpski ratni dobrovoljci iz Hercegovine, s Korduna i Like.
Selo Šara (od mađ. Sár – blato) zabeleženo je još 1522. godine, kada su ovde živela 24 domaćina mađarskih imena i prezimena (u široj okolini Sombora posedi sa imenom Šar[a] zapisani su i u 14. i 15. veku, ali su se nalazili kraj Doroslova i Heteša – današnje Kupusine). U vreme turske uprave naselje Šara imalo je 1570. g. 16 domaćinstava (12 srpskih i četiri turska), a 1590. g. zapisano je sa imenom Gornja Šara (sa 16 domaćinstava). Ovdašnje srpsko stanovništvo iselilo se 1598. g. na sever Mađarske, u okolinu Ostrogona, te je Šara postala pustara koju je mađarski palatin, u više navrata tokom 17. veka (1633, 1653, 1658, 1660, 1681), formalno darovao kao posed mađarskim plemićima. Nakon turskog povlačenja, Šara je bila u posedu Kaločke nadbiskupije, a početkom 18. veka imala je status komorske pustare, a zatim je pripojena posedima sela Kaćmara.
Posle naseljavanja susedne pustare Stanišić srpskim porodicama iz Baračke i Dautova (1763/64) i nastanka istoimenog sela, pustara Šara je pripojena stanišićkim posedima, pa je, početkom 19. veka, zajedno sa Stanišićem postala posed porodice Redl. Na imanju Redlovih u Šari, krajem 19. veka živelo je nekoliko desetina mađarskih biroških porodica.
Na obodu Šare nastao je i posed Baba Pusta, na kome je zemljoposednik i bačbodroški župan Karolj Fernbah podigao 1906/07. g. svoj veliki secesijski kaštel (po projektu Režea Hikiša), sa parkom, koji i danas, potpuno ruinirani (mada je reč o zaštićenom spomeniku kulture), postoje na oko pet kilometara južno od Šantića.
U Šantiću su, nakon doseljenja dobrovoljaca, živele 83 porodice (64 hercegovačke, 16 kordunaških i tri ličke). Naselje se imenom Aleksa Šantić prvi put pominje 19. maja 1925. godine i tada je još imalo status kolonije koja je administrativno pripadala opštini Stanišić, mada je stanovništvo izrazilo želju da bude pripojeno opštini Bajmok. Starešina kolonije bio je Nikola Matković. Škola je izgrađena 1925/26. godine, a školsko zdanje je bilo lepo i u njemu su se nalazili i stanovi za učitelje (učitelji u Aleksi Šantiću tridesetih godina 20. veka bili su Jeremija Kurbenović iz Vranjeva u Banatu i Radmila Vranić rođena Radojević). Groblje je osveštano 1928. godine, te je kolonija Aleksa Šantić sve više dobijala odlike sela, u kome je 1929. g. bilo već stotinu kuća. Opštinski lekar i veterinar su po potrebi dolazili iz Stanišića, a dva puta nedeljno stanišićki poštar je donosio poštu koju je delio s kola. Atar sela ima je u to vreme 2.200 katastarskih jutara zemlje. U vreme okupacije Šantić je raseljen, a stanovništvo oterano u mađarske logore Barč i Šarvar.
Posle Drugog svetskog rata Aleksa Šantić je obnovljen, pa je 1948. g. imao 1.020, a 1971. g. 2.064 stanovnika. Tokom vremena, u selo je doseljen i manji broj mađarskih i hrvatskih porodica. Prema popisu iz 2011. g. u Šantiću je živelo 1.778 stanovnika.
Milan Stepanović
