Ulica koja se protezala od raskršća nekadašnje Dobošarske ulice (21. oktobra) i Eržebet trga (kasnije Trga Kraljice Marije, danas Sonje Marinković), prema izlasku iz Sombora u pravcu Sivca, dobila je još u 18. veku ime Sivački put. Pretpostavlja se da je ulica nastala u koritu jednog kraka Mostonge, pa je i kasnije veoma često bila plavljena i neprohodna u vreme rasta podzemnih voda.
Prema podacima iz 1837. g. u ovoj ulici posede su imale porodice Kopacka, Čuvardić, ponovo Kopacka i Čuvardić, pa Žuljević (dve kuće), Cigić-Parčetić, Matarić (dve kuće), Čuvardić, Parčetić, Žuljević, Cuconja, Žuljević, Galić, Šnup i Balun (sa desne strane) i Čazar, Horvat, Žuljević, Pekanović, Štebler, Rastovski, Kajling, Vagner, Džinić, Parčetić, Čuvardić, Barašević, Hajn, Turski i Fabijan, a leva strana ulice je završavala varoš-kapijom na Sivačkom putu (na mestu današnje kuće na ćošku današnje Prizrenske ulice).
Sivački put je kaldrmisan krajem sedamdesetih godina 19. veka. Prema podacima iz 1902. g. dužina ulice iznosila je 978,3 metara, širina puta 5,67 metara, a ukupna putna površina 5.586 kv. metara, koja je u potpunosti bila popločana sitnom kockom, odnosno lomljenim kamenom.
Arhitektura Sivačkog puta bila je skoro u potpunosti seoska. Krajem 19. veka ovde je sagrađen parni mlin, u posedu imućnog zemljoposednika Stipana Džinića, prvog vlasnika parne vršalice u Somboru (ovaj mlin je kasnije bio motorni, u vlasništvu G. Finka, koji ga je prodao 1920. godine). Na sredini kolovoza, kod današnje Prizrenske ulice, nalazio se, od početka 20. veka, arteski bunar. Ulica je tokom 20. veka znatno produžena, sve do železničke pruge na izlazu iz grada.
U masovnom menjanju starih naziva somborskih ulica posle Drugog svetskog rata, i Sivački put je nazvan imenom narodnog heroja Filipa Kljajića.
Ulica je asfaltirana tokom šezdesetih godina 20. veka. Godine 2018. na raskrsnici ove ulice sa ulicama Josifa Pančića i Sv. Save načinjen je kružni tok.
Milan Stepanović
