Na završetku Bajskog puta, sa leve strane, počela je polovinom osamdesetih godina 19. veka izgradnja velike vojničke (garnizonske) kasarne, zapravo čitavog vojnog kompleksa u kome se nalazilo pet jednospratnica, u koje je moglo da bude smešteno oko hiljadu vojnika i oficira. Uz ove zgrade podignuto je i nekoliko pomoćnih građevina. Zidanje kasarne, kao i obližnjeg zdanja Vojne bolnice, koje se nalazilo preko pruge (kasnije zgrada Poljoprivredne škole), završeno je do 1888/89. godine, a koštalo je 314.700 forinti (još je 1875. g. državna mađarska vlast zahtevala da grad u narednim godinama planira izgradnju zdanja Vojne bolnice, ali gradske vlasti su nerado pristajale da svoje zemljište čuvaju za ovakvu namenu).
Za izgradnju nove kasarne mesnog vojnog garnizona najviše se zalagao tadašnji somborski gradonačelnik Čihaš Bene, koji je prekinuo skoro desetogodišnje jalove diskusije o izgradnji kasarne i uspeo da ubedi somborske opštinare da izdvoje sredstva za njihov završetak tako što im je predočio da postoji opasnost da gradski garnizon bude premešten u neko drugo mesto, čime bi somborska privreda izgubila značajnog potrošača.
Za nasipanje terena na kome će kasarne biti podignute iskopano je preko tri hiljade kubika zemlje sa desne strane Bajskog puta, čime je proširena omanja bara koja se nalazila preko puta kasarne. Plan buduće kasarne na Bajskom putu ucrtan je na situacioni plan Sombora još 1881. godine.
Glavna zgrada kasarne, nazvane imenom tadašnjeg austrougarskog vladara cara i kralja Franje Josifa, bila je okrenuta prema ulici, a sagrađena je u obliku položenog slova H. Jedna od zgrada u produžetku bila je sagrađena u obliku izvrnutog ćiriličnog slova П, a druga je bila pravougaonog oblika. Sa severne i južne strane, okrenute prema središnjim zgradama, nalazile su se još dve zgrade, podignute u obliku slova П. Sva zdanja u krugu kasarne građena su u stilu umerenog eklekticizma, sa po tri ispada na fasadi, prema nacrtima arhitekata Karolja Lorenca i Ferenca Zabolskog. Prostor ispred kasarne uređen je u obliku malog parka 1907. godine.
Prema ugovoru, austrougarska vojska je kasarnu dobila na period od 25 godina, posle čega je zgrada postala svojina grada Sombora. I zaista, nakon isteka ovog roka, vojska je gradu plaćala godišnju zakupninu u iznosu od 29.708 kruna.
Posle Prvog svetskog rata u ovoj kasarni, nazvanom imenom kralja Petra I, nalazili su se 3. divizion Potiskog artiljerijskog puka (kasnije 21. artiljerijski puk), garnizonsko intendantsko slagalište, kao i sedište Vojnog okruga – Somborske pukovske okružne komande, te komande pograničnih trupa prema mađarskoj granici. Ministarstvo vojske i mornarice Kraljevine SHS nije htelo da plaća zakupninu gradu jer je smatralo da je kasarna ratni plen i svojina državnog erara. Ipak, od 1922. g. započeli su pregovori sa gradom o kupovini kasarne i još nekoliko somborskih vojnih objekata, ali dogovor nije postignut. Dug Ministarstva za zakup kasarni rastao je i 1928. g. iznosio je već dva i po miliona dinara, zbog čega je, u proleće 1928. godine, posle neuspelih pregovara, somborska opština ceo slučaj predala sudu. Pet godina kasnije (1933) dogovorena je razmena kojom je grad Ministarstvu vojske ustupio sve somborske kasarne i druge vojne objekte, a zauzvrat je Državni erar predao gradu zdanje Županije.
U vreme okupacije u kasarni su se nalazile trupe mađarske vojske, a po završetku Drugog svetskog rata tenkovske jedinice nove Jugoslovenske vojske. Tokom postojanja socijalističke Jugoslavije kasarna je nosila ime narodnog heroja Radivoja Ćirpanova.
Nekadašnja kasarna na Bajskom putu već više od dve decenije je van upotrebe, a njena zdanja, zbog neodržavanja, polako propadaju.
Milan Stepanović
