Reprezentativna jednospratna građevina u stilu romantizma, sa detaljima neogotike, nazvana hotel „Kod francuskog cara“ (Zum Kaiser der Franzosen), sagrađena je 1856. g. na posedu braće Mihels, prema planovima arhitekte Ferdinanda Fišera (posed se 1837. g. prostirao na 707 ¼ kvadratnih hvati).
Već 1859. godine, nakon Austrijsko-francuskog rata, naziv hotela je promenjen u „Lovački rog“ (Jagdhorn na nemačkom ili Vadászkürt na mađarskom jeziku). Na mestu gde je sagrađen hotel, na početku Apatinskog puta, ranije se, prvih decenija 19. veka, prema opisu Antala Mindsentija, nalazila najbolja somborska gostionica, poznata pod imenom „Kod lepe Rackinje“ (Die Schöne Ratzin), u kojoj su usluga, hrana i piće bili najbolji u gradu (gostionica je dobila ime po krčmarici izuzetne lepote, poreklom iz Mošona, koja se obrela u Somboru i ovde se udala za rackog krčmara).
Osnova hotela bila je građena u obliku skraćenog izvrnutog ćirličnog slova П, sa pročeljem postavljenim prema trgu koji se tek formirao. Ulazni deo pročelja imao je naglašen središnji ispad sa troja vrata i pet prozora na spratu. Prizemlje je od sprata bilo odvojeno kordonskim vencem, a prozori gotičkih lukova bili su redak i neobičan stilski detalj u tadašnjoj somborskoj arhitekturi.
Fasada hotela donekle je izmenjena nakon velikog požara koji je 5. februara 1906. g. zahvatio tavan zgrade, koji je srušio dotadašnju krovnu konstrukciju (ona se, sa gvozdenom konstrukcijom zabata, srušila u plesnu dvoranu hotela). Pre požara središnji deo pročelja imao je uzdignut krov, a nakon požara krov pročelja je ujednačen. Tokom 1911. g. izrađena je ograda za letnju terasu hotela, načinjena od umetničke bravarije. Dugačko i uže krilo hotelskog zdanja dozidano je 1912. g. sa strane Apatinskog puta, u istom arhitektonskom stilu kao i pročelje hotela, a dograđen deo imao je jednak broj soba kao i dotadašnji hotel (35), te još jednu veliku dvoranu. Novi deo zgrade sazidao je Janoš Anđal.
Početkom devedesetih godina 19. veka za potrebe hotela je izgrađen poseban rezervoar pitke arteske vode (bio je vezan sa arteskim bunarom kod Gradske kuće), a prilikom početka rada somborske Električne centrale, hotel „Lovački rog“ je, krajem 1905. godine, bio među prvim zdanjima koje je dobilo električno osvetljenje. U hotelu je 1910. g. bilo zaposleno 30 radnika. „Lovački rog“ je često menjao svoje vlasnike, pa su sedamdesetih i osamdesetih godina 19. veka vlasnici kompanjoni Mihić i Rajdinger, a 1907. g. od Adolfa Bergmana preuzeo ga je Gustav Rečei. Pred Prvi svetski rat hotel je bio vlasništvo Julijana Đule Semzea. Od 1911. g. zakupnici hotela bili su Šandor i Lajoš Hodoši. Te godine postavljena je ispred letnje terase hotela i ukrasna ograda izrađena od umetničke bravarije.
U starom hotelskom zdanju i danas postoji pravougaona Kristalna sala (nazvana tako zbog dva velika kristalna lustera) sa balkonom, sagrađena u stilu rustične secesije, u kojoj su se nekada tradicionalno održavali balovi brojnih somborskih esnafskih, kulturnih ili nacionalnih udruženja (kada bi se, usled jačih kiša, razlila voda iz okolnih šančeva do pred sama hotelska vrata, hotelska ili lična posluga je, na leđima ili u naručju, prenosila do ulaznih vrata hotela otmenije dame koje su dolazile na bal).
Početkom Prvog svetskog rata u hotelu se, neko vreme, nalazila ratna bolnica. Posle Prvog svetskog rata hotel je 1920. g. pretvoren u deoničarsko društvo sa vrednošću kapitala od 375.000 dinara. Pri osnivanju deoničkog društva učestvovala je i Zemaljska kreditna banka d.d., pa je za predsednika hotelskog deoničkog društva imenovan Isidor Novaković, a ime hotela promenjeno je u „Sloboda“. Ubrzo je većina deonica prešla u ruke nekadašnjih zakupaca hotela Šandora i Lajoša Hodošija, koji su 1927. g. uredili i depandans (sporedno zdanje) u nekadašnjem Fernbahovom zdanju koje se nalazilo u neposrednoj blizini, sa leve strane hotela, a 1930. g. uzeli su u zakup i poslastičarnicu „Lojd“ preko puta hotela. Grad je podržavao rad hotela, pa je odlukom gradskih vlasti hotelu krajem 1926. g. oprošten dug za električnu struju u iznosu od 209.258 dinara (ali grad je štitio i građana od hotelskih spekulacija, pa je, svega par godina kasnije, somborski Sreski sud bio izrazito oštar prema direktoru hotela Lajošu Hodašiju, i kaznio ga sa 15 dana zatvora i visokih 15.000 dinara kazne zato što je prethodno leto, prilikom jedne zabave u bašti hotela, prodavao crnu kafu sa preterano velikom količinom pene i naplaćivao je šest dinara po šolji, komad prženog hleba u jajetu sedam dinara, a sladoled čak 15 dinara po porciji, čime je radio nasuprot Zakonu o suzbijanju skupoće i nesavesnih spekulacija).
Hotel je imao i svoj letnji pogon na Velikom bačkom kanalu. U hotelu je u to vreme svirala prvovrsna jazz kapela i postojala je posebna sala za ples gde su igrane i vodviljske predstave, a radio je i kabare. U velikoj i akustičnoj balskoj sali i dalje su održavani koncerti, balovi i svečanosti raznih kulturnih društava. U sklopu hotela radila je i kafana „Kongo“, igrao se bilijar i šah. Godine 1937. hotel je imao i kafanu, trpezariju, pansion i bar, a muzički program izvodili su salon i džez orkestar, uz provoklasni velegradski varijete program. Polovinom tridesetih godina 20. veka u hotelu su se nalazile i stalne prostorije Somborskog šahovskog kluba.
Svoju namenu hotel je zadržao i u vreme Drugog svetskog rata, kada mu je, u vreme mađarske uprave gradom (1941-1944), vraćen stari naziv „Lovački rog“, kao i posle rata, ponovo pod imenom „Sloboda“. Staro zdanje hotela obnovljeno je tokom 1969/70. godine.
Pored starog hotelskog zdanja, na mestu i placu nekada poznate somborske kafane „Pakao“ i susednog Jankovićevog mlina, završena je početkom 1980. g. nova hotelska zgrada – još jedna nezgrapna socrealistička građevina – šestospratnica pravougaone osnove (sa preko 200 ležajeva) i stepenišnim delom posebno sazidanim u obliku silosa. Zgrada se arhitektonski nije uklopila u okolni urbanistički ambijent, ali kako je donekle bila uvučena i zaklonjena drvećem, taj nesklad nije bio toliko naglašen. U jednom novinskom članku iz 1980. g. slikar Milan Konjović je prema izgradnji novog somborskog hotelskog zdanja bio izrazito kritičan: Novi hotel koji se upravo završava na Vencu prava je rugoba. To je strahota! [ …] Novi hotel se ni po merama, ni po porporcijama, ni po bilo čemu drugom ne uklapa u okolinu. To je ogromna, otuđena, neatrikulisana gromada! Jedina je sreća što ispred njega ima visokog drveća, pa se bar preko leta neće videti. Pored hotela su porušene stare zgrade, tako da je stvorena jedna ogromna rupa. Tu je grad potpuno prosečen i presečen. To je sramota! Narod novu zgradu naziva – silos. Jer liči na silos, a to nije. Može sa taj naziv i metaforično protumačiti: cela nezgrapna građevina silovala je ono što je bilo harmonično, jedinstveno i lepo.
Sombor je u to vreme bio veliko garnizonsko središte i znatan broj ljudi iz cele tadašnje Jugoslavije dolazio je ovde u posetu vojnicima, pa je postojala potreba za proširenjem hotela, koji će se, kasnije, nakon raspada SFRJ, sa novim kapacitetima pokazati kao prevelik za potrebe grada, što će, svakako, doprineti njegovom postepenom propadanju i gašenju. Tokom ratnih devedesetih godina 20. veka, u starom delu hotela “Sloboda” bile su smeštene izbeglice, a ovde je bilo i sedište gradskog Komesarijata za izbeglice.
Godine 2004. hotel je privatizovan i obnovljen, a dobio je ime „Internacion“, ali se tokom narednih godina pokazao kao nerentabilan, pa je ugašen. Njegovo staro zdanje danas je stambeno-poslovni objekat, a u novom zdanju radi prenoćište „Lodge In“.
Od 1969. g. staro zdanje hotela ima status zaštićenog spomenika kulture.
Decenijama se na trgu ispred hotela i Fernbahove kuće (današnjeg Gradskog muzeja) nalazio kružni fijaker-plac, koji su gradske vlasti uredile 1910. g. i zasadile 27 sadnica bođoša, koliko je bilo i fijakerskih mesta (ranije se na ovom mestu nalazila jedna od somborskih pijaca). Kasnije se, preko puta hotela, od početka dvadesetih godina 20. veka, nalazila taksi stanica, a zatim i benzinska pumpa, a do 1977. g. i autobuska stanica.
Milan Stepanović
