Jedan od najistaknutijih Srba i Jugoslovena u vreme revolucije u Rusiji tokom 1917/18. g. bio je Somborac Lazar Vukičević. Vukičević je rođen u Somboru 1887. godine, kao sin Petra i Jelene Vukićević (sačuvana je fotografija njegovog oca u somborskoj srpskoj narodnoj nošnji, koju je njihov rođak i upravitelj somborske Preparandije Nikola Vukićević poslao na Etnografsku izložbu u Moskvi 1867).
Lazar je osnovnu školu i štamparski zanat završio u Somboru i već kao mladić je pristupio radničkom pokretu, pa je od 1906. g. učestvovao u štrajkovima i na političkim zborovima radnika po Vojvodini. Bio je 1911. g. urednik lista „Sloboda“, organa Srba socijaldemokrata u tadašnjoj Ugarskoj i jedan od učesnika I kongresa Srba i Bunjevaca socijaldemokrata, održanog novembra 1911. g. u Novom Sadu.
Početkom Prvog svetskog rata je mobilisan u austro-ugarsku vojsku i poslat u Galiciju, na Ruski front, gde je posle kratkog vremena zarobljen. Učestvovao je u Oktobarskoj revoluciji 1917. godine,a zatim radi u Jugoslovenskom revolucionarnom komitetu i u to vreme se nekoliko puta susreće s V. I. Lenjinom, vođom Revolucije. Tokom 1918. g. Lazar Vukičević je, po Lenjinovom naređenju, u Caricinu (danas Volgograd, ranije Staljingrad) gde izdaje i uređeuje revolucionarni list „Internecionalist“, koji se štampa istovremeno na srpskom, nemačkom i mađarskom jeziku. Tu upoznaje Josifa Džugašvilija Kobu, komandanta odbrane Caricina, koji će kasnije biti poznat pod imenom Staljin.
Od septembra 1918. g. Vukičević uređuje list „Svetska revolucija“ i postaje predsednik Jugoslovenske komunističke grupe u Sovjetskoj Rusiji, a po osnivanju Kraljevine SHS ova grupa dobija zadatak da se vrati u domovinu i da nastavi revolucionarni rad. Vukičević je tada izabran za predsednika Centralnog komiteta Komunističke partije Srba, Hrvata i Slovenaca. Pred odlazak iz Rusije Vukičević se još jednom sreo sa Lenjinom, koji mu je savetovao da se balkanski komunisti ujedine jer će samo njihovo jedinstvo osigurati uspeh u borbi i pomoć Sovjetskoj Rusiji.
U domovinu se Vukičević vratio u februaru 1919. godine, preko Budimpešte, gde se sastao sa Belom Kunom, budućim vođom Mađarske revolucije. Tom prilikom Vukičević je, sa saradnicima, objavio poznati revolucionarni proglas Bačvanima i Banaćanima. Kada je krajem marta 1919. g. u Mađarskoj izbila revolucija koja će rezultirati osnivanjem Mađarske sovjetske republike, Vukičević je ponovo otišao u Budimpeštu i učestvovao u revoluciji, izdajući list „Crvena zastava“, a istovremeno je u Budimpešti štampao revolucionarne proglase, letke i brošure i slao ih u domovinu.
Vukičević je sudelovao u osnivanju Socijalističke radničke partije Jugoslavije (komunista), buduće KPJ, na Kongresu ujedinjenja, aprila 1919. g. u Beogradu, i bio je izabran za člana Centralnog partijskog veća.
Po povratku u zemlju iz Mađarske i dalje je bio aktivan u radničkom pokretu, ali se iz političkog i revolucionarnog rada povukao nakon donošenja Zakona o zaštiti države (1921). Otvorio je u Beogradu omanju knjižaru i tokom narednih godina izdavao je manje brošure naprednih sadržina.
Ipak, revolucionarna prošlost mu nije oproštena i uhapšen je ubrzo po fašističkoj okupaciji Beograda 1941. godine. Streljan je iste godine u logoru na Banjici.
M. S.
