Jedna od najdužih ulica nekadašnjeg somborskog predgrađa Selenče, protezala se od ugla koji je spajao Kaluđersku ulicu (Kneza Miloša), Ulicu Belog Goluba i Sonćanski put, pa presecajući Ulicu Zelene bašte (Maksima Gorkog), sve do izlaska na središnji deo Apatinskog puta. Šeširdžijski sokak je, besumnje, ime dobio po jednoj ili više radionica za pravljenje šešira, a posle Prvog svetskog rata nazvana je imenom Ilije Birčanina, kako se i danas zove. Završetak ove ulice bio je i završetak naseljenog dela grada u njegovom zapadnom predgrađu Selenča.
Sačuvana je fotografija ulice s početka 20. veka, na kojoj se, u pozadini, vidi nekadašnji parni mlin “Korona” koji se nalazio na uglu Šeširdžijskog sokaka i ulice Zelene Bašte (današnje Maksima Gorkog). Mlin je izgoreo 1906. godine.
Šeširdžijski sokak je popločan devedesetih godina 19. veka. Prema podacima iz 1902. g. dužina ulice iznosila je 800,3 metra, širina puta 5,67 metara, a ukupna putna površina 4.537,7 kv. metra, koja je u potpunosti bila popločana sitnom kockom, odnosno lomljenim kamenom.
Arhitektura ulice bila je seoskog tipa, a tek početkom 20. veka u njoj je podignuto nekoliko prostranih i lepih prizemnih kuća. U ovoj ulici se (na br. 64) još početkom osamdesetih godina 20. veka nalazila prizemna kuća, sa tremom i uskim ulaznim pravougaonim vratima, iznad kojih je stojala zapisana godina zidanja 1701, što je ovo rustično zdanje činilo jednim od najstarijih sačuvanih u Somboru.
Na početku ulice decenijama se nalazila poznata somborska kafana – pravi starinski bircuz sa dušom, nazvana “Poslednji dinar” ili “kod Mire”, omiljeno stecište kako boema, tako i komšijskog sveta, vojnika i somborske mladeži, a uvek uz tamburaše i muziku.
Ulica je asfaltirana sedamdesetih godina 20. veka.
Milan Stepanović
