Poznata somborska bunjevačka porodica Strilić poreklom je iz Hrvatske, a starinom sa ostrva Paga, gde se, kao član Velikog veća paške komune, još 1399. g. pominje Dominik Strilić. U 16. veku prezime se nalazi i na obližnjem kopnu, pa je na popisu uskoka u Brlogu, između Senja i Otočca, 1551. g. zapisan Vid Strilić (Vid Strillitsch). U Bačku su Strilići došli u jednoj od ranijih bunjevačkih seoba, tokom 17. veka (svakako pre 1687. godine), a prezime Strilić je zapisano 1682. g. u crkvenim protokolima franjevačkog samostana u Segedinu. Na prelazu između 17. i 18. veka ovo prezime je zapisano među stanovnicima sela Kunbaje, severno od Bajmoka, gde je 1700. g. zabeležen Nikola Strilić (Nicola Sztriligy), a kasnije se beleži i u susednom Almašu.
Crkveni protokoli somborske franjevačke rezidencije, kasnije samostana, odnosno crkve Presvetog Trojstva, prezime Strilić ne beleže u gradu sve do poslednje trećine 18. veka, ali je na spisku razvojačenih Somboraca 1746. g. zapisan Nikola Strilić. On je naredne godine bio i jedan od potpisnika punomoći, koju su somborski građani dali svojim izaslanicima u Beču, a 1749. g. potvrđivao je županijskim činovnicima da u ataru Čičova (gde, inače, nije zapisan kao posednik) nema stočne kuge. Mada nije zabeležen ni na jednom od nekoliko popisa stanovnika Sombora između 1747. i 1755. godine, on je, kao somborski stanovnik, 1755. g. bio zakupac pašnjaka u ataru udaljenih Pivnica, gde je na ispaši držao 120 volova.
Godine 1764. Antun Strilić iz Almaša (danas Bačalmaš) zatražio je od somborskog Magistrata da mu bude dodeljeno građanstvo slobodnog i kraljevskog grada Sombora. U Sombor su tada doseljena braća Antun i Petar Strilić, sinovi Marka Strilića, koji su ovde, a ataru gradske pustare Rančevo, severno od Sombora, kupili velike površine obradive zemlje i livada. Popis posednika zemlje i salaša na somborskim pustarama iz 1775. g. beleži da je Antun Strilić posedovao 400, a Petar Strilić 214 starih jutara. U prvoj katastarskoj knjizi Sombora iz 1783. g. Antun Strilić je zapisan kao vlasnik 454 jutra i 694 kv. hvata (na tri parcele), a Petar Strilić je posedovao 150 jutara i 1.400 kv. hvati zemlje na jednoj parceli. Strilići su bili bogati i marvom, pa je 1781. g. Antun Strilić, samo na ispaši u ataru komorskih pustara Pačir i Omoravica, držao 194 utovljena vola i 900 ovaca, a Petar Strilić 880 ovaca. U osamdesetim godinama 18. veka Antun Strilić je, uz Lazara Bikara, Nikolu Parčetića, Jovana Beljanskog i Vasilija Laloševića, pripadao redu najimućnijih stanovnika Sombora, pa je izabran i za gradskog senatora. Godine 1790. on je tražio da Bačka županija ukine ograničavanje cena mesa (usled austrijsko-turskog rata), zbog čega je imao štetu pri klanju stoke i prodaji mesa.
Car Leopold II je, u Požunu, 18. novembra 1790. godine, izdao plemićko pismo i grbovnicu somborskom senatoru Antunu Striliću i njegovom bratu Petru, Antunovim sinovima Đuri, Tomi (podbeležniku Torontalske županije), Marku, Aleksandru, Antunu i Josipu, i kćerima Juliji, Barabri, Terezi, Ruži i Ivani, kao i Petrovim sinovima Lazaru, Ivanu, Pavlu i Marku, te kćeri Barbari. Plemstvo je u Bačkoj županiji ozvaničeno 1791, a u Torontalskoj 1792. godine.
Plemićki grb: na rascepljenom štitu, u levom plavom polju nalazio se struk pšenice, koji je prolazio kroz zlatnu krunu, a u desnom crvenom polju nalazio se ratnik, na zelenom tlu, koji je u rukama držao zategnut luk i strelu. Iz kacige i zlatne krune iznad štita iznad štita uzdizao se isti ratnik. Plašt oko štita bio je sa leve strane zlatno-plav, a sa desne srebrno-crven. Izgled plemićkog grba sačuvan je i na signetima somborskih senatora Antuna, Đorđa i Andrije Strilića.
Od 1796. do 1800. g. Antun Strilić je bio na dužnosti glavnog sudije (gradonačelnika) slobodnog i kraljevskog grada Sombora. Umro je u Somboru, u maju 1801, u 70. godini, a sahranjen je u kripti crkve Presvetog Trojstva. Petar Strilić, Antunov brat, preminuo je u Somboru 1807. u 97. godini. Antunov sin Đorđe bio je gradski senator, a drugi sin Toma činovnik Torontalske županije. Đorđev sin Tobijaš i unuk Stipan bili su, takođe, gradski senatori, politički i nacionalno već sasvim mađarizovani. Tobijaš je bio jedan od istaknutih nosilaca ideje Mađarske revolucije u Somboru 1848. godine, a Stipan Strilić izabran je decembru 1844. g. za prvog predsednika somborske Mađarske čitaonice (na tom položaju nalazio se i 1853. g.). Godine 1848. g. on je bio somborski gradski kapetan. Senatori slobodnog i kraljevskog grada Sombora bili su i Petrovi unuci Andrija i Petar Strilić.
Jedna plemićka grana Strilića preseljena je početkom 19. veka iz atara pustare Rančevo (gde su Strilići, nešto izdvojeni od ostalih salaša, predstavljali zasebno mikrosalaško naselje) u atar pustare Gradina. Tu su 1828. g. zapisani kao posednici zemlje pl. Andrija Strilić (50 starih jutara oranice, 14 jutara livade i 4.000 kv. hvati vinograda), pl. Ivan Strilić (15 jutara oranica i osam jutara livade), pl. Jakob Strilić (40 jutara i 500 kv. hvati oranica i 15 jutara livade), pl. Petar Strilić (40 jutara i 500 kv. hvati oranica i 15 jutara livade); pl. Tobijaš Strilić (74 jutra i 1.500 kv. hvati oranica i osam jutara livade) i udova Antonija pl. Strilić (40 jutara oranica i deset jutara i 1.000 kv. hvati livade). Istovremeno, u ataru Rančeva su zabeleženi udova pl. Antuna Strilića (100 jutara oranica i 35 jutara i 500 kv. hvati livade) i pl. Franja Strilić (140 jutara oranica i 27 jutara livade).
Na državnom popisu mađarskih plemića iz 1841. godine, u Somboru su zabeleženi Ivan, Matko (sin Josipa), Marija (udovica Josipa), Petar, Đura, Jakov, Albert, Alojzije, Andrija, Tobiaš, Toma, Lazar i Martin Strilić, a u Baji je zapisan Danijel Strilić.
Porodica Strilić vremenom se razgranala, a njenih potomaka u Somboru ima i danas.
Milan Stepanović