Pored reke Mostonge, na uzvišici sa desne strane nekadašnjeg puta prema Sonti, u neposrednoj blizini somborskog salaškog naselja Čičovi, podignuta je, krajem 18. veka, rimokatolička kapela Blažene Gospe Marije Snežne, kao zavetna zadužbina somborskog senatora i gradonačelnika, bunjevačkog plemića Josipa Joze Markovića (1712-1789), te je u narodu prozvana i „Jozinom kapelom“. Predanje, koje je, verovatno, samo plod narodne mašte, govori o tome kako se Joza Marković, kada ga je zadesila snežna oluja, u kolima kojima se vozio ka Somboru, zavetovao da će, ako preživi mećavu, sazidati na tom mestu kapelu Snežne Gospe.
Josip Marković bio je sin somborskog graničarskog poručnika Matije Markovića i mlađi brat poslednjeg kapetana somborskog graničarskog šanca Marka Markovića, a ujedno i unuk prvog somborskog kapetana Duje Markovića, jednog od predvodnika seobe Bunjevaca u Bačku 1687. godine. Neko vreme, od 1745. godine, bio je podsudija u tek obnovljenoj Požeškoj županiji u Slavoniji, posle čega se vratio u Sombor, gde je 1749. godine, na prvim izborima za somborski Magistrat, bio izabran za člana Unutrašnjeg senata slobodnog i kraljevskog grada Sombora. Na prvom poreskom popisu Sombora iz 1750. g. zapisan je sa prilično skromnim imanjem, kao vlasnik kuće i kućišta veličine 181 kv. hvata, 6.650 kv. hvati vinograda (nešto više od tri stara jutra) i 36 jutara obradive zemlje i livada (senokosa). Godine 1765. izabran je za gradskog kapetana, a zatim (1767) i za glavnog sudiju (gradonačelnika) Sombora. Sa tog položaja Marković je 1768. g. (četvrt veka pre početka prokopavanja Francovog ili Velikog bačkog kanala) podneo predlog Ugarskoj kraljevskoj komori o spajanju Mostonge sa Dunavom putem plovnog kanala, a u svom obraćanju Kraljevskoj komori Josip Marković je naveo da je rođen i vaspitan u Somboru, te da dobro poznaje ovaj grad i susedna mesta. Josip Marković je najzaslužniji i za sadnju dve velike hrastove šume kraj Sombora (Bukovačke i Šikare), početkom sedamdesetih godina 18. veka. Krajem te decenije Marković je bio i upravnik mesnih osnovnih (normalnih) škola za učenike rimokatoličke konfesije, a za rad na prosvetnom polju Josip Irmenji, ugarski kraljevski školski direktor, nagradio ga je 1779. g. pozlaćenom medaljom sa likom carice Marije Terezije. Prema katastarskom popisu Sombora iz 1783. g. senator Josip Marković bio je vlasnik 131 starog jutra i 280 kv. hvati zemlje u ataru pustare Bukovac. Umro je u Somboru 1789. g. i sahranjen je u kripti crkve Presvetog Trojstva.
Dana 11. jula 1780. g. položen je kamen temeljac za buduću kapelu, kome su priključeni i delići moštiju sv. Teodora i Blaženih mučenika. Kamen je postavio Antun Bajalić, kanonik kaločki, vicearhiđakon i bezdanski župnik. Ovu svečanost svojim prisustvom uveličali su Mihael Irmenji, upravnik komorskih dobara u Bačkoj i Sremu i dvorski savetnik (sa činovnicima), Vasilije Damjanović, sudija slobodnog i kraljevskog grada Sombora, sa senatorima i činovnicima, te Franja Camin, gvardijan franjevačkog samostana u Baji, i Bona Mihaljević, somborskim franjevačkim propovednikom, koji je zvanično i pročitao okupljenom narodu dozvolu kaločkog nadbiskupa za gradnju ove kapele i za polaganje natpisa uz ovaj kamen-temeljac. Istog dana gospodin Josip Marković, sa svojom suprugom Elizabetom, priredio je svečani ručak na svom salašu za sve uglednike koji su prisustvovali svečanosti polaganja kamena-temeljca.
Do početka septembra 1781. g. kapela Snežne Gospe, sagrađena je u stilu kasnog baroka, pa je 9. septembra somborski franjevački propovednik i hroničar Bona Mihaljević predvodio procesiju sa velikim mnoštvom naroda, od crkve Svetog Trojstva u gradu, pa sve do nove kapele. Paroh iz Bača Franja Ksaver Gažlević blagoslovio je kapelu i održao u njoj prvu misu, a održana je i propoved na „ilirskom“ (bunjevačkom) i nemačkom jeziku, posle čega su pucale prangije i svirala je muzika za okupljeni svet. Ktitor kapele ponovo je priredio ručak na svom salašu za sve okupljene uglednike.
Kapela je ucrtana na vojnoj mapi Sombora i okoline s kraja 18. veka. Prema ovoj mapi, na padini između kapele i Mostonge nalazio se vinograd. I na veduti Sombora, koju je 1818. g. načinio Franc Gfeler, ucrtana je kapela Snežne Gospe, koja je, kako se vidi, u to vreme još bila bez trema (potrikusa) sa stubovima, dograđenog kasnije u neoklasicističkom stilu (verovatno u drugoj polovini 19. veka). Krst ispred kapele podigla je 1869. g. somborska katolička crkvena opština, na mestu gde je stariji drveni krst ubeležen 1828. godine.
Mada je salaško naselje Čičovi, kada je kapela podignuta, a i kasnije, bilo naseljeno pretežno pravoslavnim življem, stanovnici salaša su prihvatili dan kapelskog proštenja za slavu salaša (tzv. vodicu), koja se održava u prvu nedelju iza praznika Snežne Gospe (5. avgusta). Prilikom praznične procesije ovde su se okupljali ovdašnji i okolni Srbi, Bunjevci, Šokci i Mađari. Zvona kapele zovnila su, tokom leta, i na svaku pojavu graonosnih oblaka.
U dnu crkvene parcele, kraj Mostonge, podignut je bunar čija je voda, po verovanju, bila blagotvorna.
Milan Stepanović
